ലാളിച്ചിരുന്നു ഞാന്‍ ആ തത്തയെ ,
കേഴും മനുഷ്യ പ്രതീകമായി .
കാലന്‍റെ കണ്ണില്‍ നിന്നകലെയാക്കി
താഴിട്ടു പൂട്ടിയെന്‍ മനച്ചെപ്പില്‍...
കൊഞ്ചുമായിരുന്നു കുണൂങ്ങുമായിരുന്നു
ആരുടെതെന്നതോര്‍ക്കാതെ ..
വിഷമില്ല , നീച്ചത്വമില്ല
കേവലം നിസ്വാര്‍ത്തത മാത്രം..
ആരുപേക്ഷിച്ചതറിവീല,
എവിടേക്ക് ചേക്കേറുമെന്നതും അറിയില്ല ....
പാലും പഴവും തേനിലാല്‍ ചാലിച്ച്
ഊട്ടിയിരുന്നു കഥ പറഞ്ഞു.
ഒടുവിലൊരുദിനം സായാഹ്ന വീഥിയില്‍
അതെന്നെ വിളിച്ചു "യാതുധാനാ" ..............
ശ്രുതി,
ReplyDeleteകവിത നന്നായിരിക്കുന്നു..
പക്ഷെ ശീര്‍ഷകം ഒട്ടും ചേര്‍ന്നതല്ല...
മലയാളം പോലെ വിശാലമായ ഒരു ഭാഷ ഉള്ളപ്പോള്‍ എന്തിനു ഇങ്ങനെ ഒരു പരീക്ഷണം...
(സമയം കിട്ടുമ്പോള്‍ കണ്ണോടിക്കുക, www.silentvibrations.blogspot.com)